Foxfur & rarebits
(Morc 68 / Clear spot)
(Morc 68 / Clear spot)
Ik ben wat huiverig met heruitgaven die worden gepresenteerd als ‘legendarisch’, ‘grensverleggend’, ’toonaangevend’ en meer van die terminologie. Vooral als het je geen ene moer zegt. En nog meer als ze destijds, op het moment dat ze oorspronkelijk werden uitgegeven, ook nauwelijks potten konden breken. Uiteraard bevestigen uitzonderingen de regel. Dat gaat in dit geval op voor het totaal onbekende The Iditarod, een Brits duo met snarenplukker Jeffrey en zangeres Carin Sloan. Voorliggend album is een verzameling van materiaal van diverse 7-inches en EP’s, en een live track. Niet afkomstig dus van hun twee reguliere albums of de eerder bij MORC verschenen verzamelaar Kleine. In feite is dus niet het album, maar de formatie ‘legendarisch’. En daar zit best wel wat in, ondanks het feit dat misschien slechts een handjevol liefhebbers ze kennen. Iditarod maakt toegankelijke freakfolk, psychfolk of welke term er voor geldt. Wel degelijk op de (Britse) traditie gebaseerde akoestische muziek, zonder ‘trad.arr’ te zijn, aangevuld met een dosis psychedelica en hippie invloeden. En dat halverwege de jaren negentig tot de eerste maanden van het nieuwe millennium. Toen gaf het duo er de brui aan. Juist op het moment dat dit soort muziek zich op een grotere belangstelling kon beroepen. Juiste muziek, verkeerde planning lijkt het… Want die muziek is best aangenaam, met verwijzingen naar bijvoorbeeld In Gowan Ring, of Stone Breath. Of is het andersom… Feeërieke melodieën met ballen, power gekoppeld aan ontspanning, engelengezang met diepgang, vrije songs met structuur. Leuke cover trouwens van Julia Dream van Pink Floyd. De zang van Carin Sloan doet me heel sterk denken aan Barbara Gaskin van Spirogyra en ook muzikaal zijn er parallellen met die groep. Waar Iditarod de mosterd vandaan haalde dus…Zie ze maar als bruggenbouwers van wat ooit was en toen weer terugkwam.
